dinsdag 5 maart 2013

Over de psychologie van rood-witte tape

Opnameapparatuur is meestal duur en enigszins delicaat spul, dus wil je bij opnamen op locatie graag mensen uit de buurt houden. In allerhande verschillende vakgebieden kampt men met vergelijkbare problemen en heeft men daar verschillende oplossingen voor gevonden. De meest gebruikelijke is rood-witte tape. Aangezien dit spul zo wijdverbreid gebruikt wordt zou je verwachten dat de meeste mensen het herkennen en respecteren.

Helaas blijkt niets minder waar. Hoewel je (in het geval van een opname in een kerk) de eerste paar banken zorgvuldig afsluit met tape en een eilandje om de meest gevoelige opstellingen afzondert als "geen toegang" blijkt alsmaar weer dat dat de spullen niet zal beschermen. Hoewel er maar weinig mensen daadwerkelijk in de afgesloten banken plaats zullen nemen is het niet ongebruikelijk dat na een concert vrienden en familie onmiddellijk en op staande voet een bepaalde muzikant willen spreken. Helaas wordt daarbij niet gewacht tot de muzikant in kwestie zo ver is, maar worden verwoede pogingen gedaan het podium te betreden. Voornamelijk in kerken is de afgesloten ruimte rondom de hoofdopstelling vaak de eenvoudigste toegangsweg tot dat podium en dus word de tape genegeerd.

Oplossingen zijn er wel, maar meestal niet praktisch. Dingen als een andere plaats voor het hoofdstatief, bredere gangpaden of betere afsluitingen kosten geld, zijn niet uitvoerbaar of zijn opnametechnisch onwenselijk. De oplossing die wij nu gebruiken is dan zowel simpel als doeltreffend: simpelweg die kritische eerste minuten na het concert bij je apparatuur mensen tegenhouden. Het afbreken moet maar even wachten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten